چهره ماندگار این گفت و شنود از «حال خودش راضی نیست ؛ بهتر از اینها می تونست باشه»!
دکتر سهرابی می گوید: « خیلی بلندپروازانه بود ؛ اما دلم می خواست در عرصه علم برسم به انتهاش منظور از این انتها همانا اعتبار بین المللی نوبل است. کسی می تواند بگوید موفقم که رویاش این باشه اگر چه از ما گذشته!» ولی دکتر امیدوار است که روزی کشور ما حرفی از این نظر برای جامعه جهانی داشته باشد و در رفع آلام جامعه بشری (کشورهای شرقی کلا) کوشش بورزند ؛ اندوه دکتر این است که چرا باید دستاوردهای علمی غرب را مصرف کنیم و خودمان نتوانیم تولیدکننده علم باشیم .
شبیه چی هستین؛
یک عنصر خاکی هیچی هیچ کس بنده خدا هستم .
توی عناصر چی؛
فکر کنم ؛ از نقره خوشم می یاد چون سفید و پاکه.
دیگه؛
جیوه با وجود فلز بودنش ، در شرایط معمولی ، نرم و مایع (انعطاف پذیر) است.
بشارت (چیدن خوشه هایش وقتی که می رسند)؛
خیلی مشکله این سوال .
چیزی که خیلی مهمه؛
تشویق استاد.
حتی تحسین ساده یک دانشجو سر کلاس؛
خیلی موثره.
در دوران تحصیل برای شما مهم «نمره» بود یا «علم»؛
نمره - در حقیقت - پاداش فراگیری است .
سبک اعطای این پاداش ها؛
در دانشکده فنی خیلی دشوار بود ، فقط به جوابهای مساله نگاه می کردند نه راه حل.
یعنی؛
دانشجو بیشتر باید علم آموز باشد.
احساستان از این بابت که «الگو» قرارتان بدهند؛
خیلی خوشحال می شم اگه این کار را بکنند.
فلسفه این خرسندی؛
تایید می کنه که من درست عمل کرده ام.
سهمگین ترین مصائب؛
این که خدا از کسی برگرده!.
از بلاهایی که می تونه انسان را از پا دربیاره؛
از خدا برگشتگان را کار چندان سخت نیست / سخت ، کار ما بود کز ما خدا برگشته ست !.
ازجمله علل این «لعنت الهی»؛
با ناشکری ممکنه پیش بیاد.
از قبله های دل مکانهای شکرگزاری؛
به امامزاده صالح تجریش خیلی اعتقاد دارم چندین بار هم چیزهای عجیبی آنجا دیده ام حاجتهایی که خواستم و شد ؛ هرچند که فکر نمی کردم!.
استظهار به ائمه طاهرین علیهم السلام؛
علاقه شگرفی به حضرت امام حسن مجتبی و حضرت امام زین العابدین علیهماالسلام دارم ؛ چون روحیات عجیبی داشتند.
از بزرگترین گناهان؛
همین که صبح از خواب بیدار می شیم تا شب!.
تکلیف چیه (در این ناگزیری های روزآمد و این روزشماری ها)؛
خب ! امیدواریم به عفو خداوند ، آنقدر مهربان هست که می گذره.
از همه خسران های ما؛
نه ، از آنچه که حق الناس نیست .
راز موفقیت های شما؛ من؛!
اصلا موفق نیستم موفقیتی در کار نیست.
این که در خودتون به بن بست برسین؛
هرگز فکر نکردم ، در این زمینه فکر نکنم !.
از درختها شما کدومشونین؛
به درخت «گردو» خیلی علاقه مندم ؛ سایه انداز؛ چوب و میوه خوب و درخت خیلی قانع .
قول یکی از بزرگان درباره این درخت خاص شما؛
اگر در خیابان های تهران به جای چنار ، درخت گردو کاشته بودند.
این نظرگاه که : «نتوان مرد بسختی که من این جا زادم»؛
من می گم نظر شاعر است !.
اگر همه این فکر را داشته باشند؛
خاتمه وطن ، ملیت و کشور.
این که سالانه ، یه عده زیادی می پرند (= مهاجرت می کنند)؛
ناراحت می شم ؛ تقصیر ما بود ، به اندازه کافی دلسوزی و مراقبت نداشتیم و نتوانستیم اینها را اینجا نگهداریم .